Ik kom uit Breskens, daar ben ik geboren
en daar liggen mijn ‘roots’.
Een kleindochter van de oude bakker Hamelijnck en van Pol Cornelis, dan heeft iedereen daar wel een idee bij, want iedereen kent elkaar 'op Bressies'.
Een vissersdorpje in Zeeuws-Vlaanderen, vol met Bressiaanders.
Omer Giellet was er één van, hij was de pastoor.
Hij is 2 dagen geleden op 91-jarige leeftijd overleden.
Een kleindochter van de oude bakker Hamelijnck en van Pol Cornelis, dan heeft iedereen daar wel een idee bij, want iedereen kent elkaar 'op Bressies'.
Een vissersdorpje in Zeeuws-Vlaanderen, vol met Bressiaanders.
Omer Giellet was er één van, hij was de pastoor.
Hij is 2 dagen geleden op 91-jarige leeftijd overleden.
Als klein meisje kan ik mij herinneren
dat er veel over hem gesproken werd, overal waar je kwam. Hij zag er uit als
‘Jezus-himself’ met zijn mooie lange haren. Op straat of bij de slager kwam je
hem ook wel eens tegen in zijn verrafelde spijkerbroek EN op blote voeten! Dat
was wat voor die Bressiaanders!
En hij deed nooit zijn huisdeur op slot.
Iedereen mocht bij hem binnenlopen. Vaak zat het huis vol kinderen die daar
dingen deden als ‘pannenkoeken bakken’, alsof het de gewoonste zaak van de
wereld was. Hij vertrouwde op de goedheid van mensen.
Toen ik vier was verhuisden wij naar een
andere woonplaats, maar we kwamen nog vaak in Breskens, mijn familie woonde
daar nog. Als het even kon ging ik er iedere schoolvakantie heen en dan sliep
ik bij opa en oma.
De oma, waar ik altijd logeerde, ging
soms naar de kerk bij bijzondere gebeurtenissen en soms mocht ik mee.
Wat mij altijd is bijgebleven is de
volgende mis:
Ik zal een jaar of 8 geweest zijn.
De pastoor kwam binnen met een vogelkooi
met een vogeltje erin.
Hij vertelde dat hij op het vogeltje moest passen van tante Bette, want die ging op vakantie.
Hij vertelde dat hij op het vogeltje moest passen van tante Bette, want die ging op vakantie.
Vervolgens opende hij het deurtje van
het kooitje en het vogeltje vloog door de kerk.
Ik schrok, want ik dacht: “Hoe moet de pastoor dat vogeltje nou weer in dat kooitje terugkrijgen, voordat tante Bette terugkomt?”
Ik schrok, want ik dacht: “Hoe moet de pastoor dat vogeltje nou weer in dat kooitje terugkrijgen, voordat tante Bette terugkomt?”
Geobsedeerd door het losvliegende
vogeltje èn met een enorm verantwoordelijkheidsgevoel voor 'dit immense probleem' hoorde
ik de pastoor rustig verder praten.
Over dingen als “Sluit een vogeltje in
een kooitje op en hij wil weg en zet het deurtje open en hij blijft”. Dit was
zijn preek over het vast willen houden van elkaar, wat verstikkend kan werken, en
als we elkaar vrij laten dat we dan in liefde verbonden blijven. Dat vogeltje
was slechts een metafoor voor datgene wat hij wilde vertellen.
Ik begreep er op dat moment niets van,
dat lijkt me duidelijk.
Dit was zijn unieke manier van prediken en iedereen hing aan zijn lippen.
Dit was zijn unieke manier van prediken en iedereen hing aan zijn lippen.
Verder gingen we met de andere kinderen
van de Breskens regelmatig stokbrood bakken bij de pastoor. Hij had dan
allemaal houtskool neergegooid buiten op
het binnenplaatsje naast de kerk en dan kreeg ieder kind een stokje, gewoon van
de boom. Hij kwam langs met een grote bak deeg en daar kon je dan je deeg
uitpakken en aan het stokje vastplakken. Terwijl je dan op de grond naast het
vuur zat in lange rijen met je brooddeegje boven het vuur vertelde de pastoor
leuke verhaaltjes.
Hij was ook eens uitgenodigd bij RUR, het praatprogramma van Jan Lenferink in de jaren ’80.
Hij had daar als afsluiting ook weer een mooie one-liner toen Jan Lenferink hem vroeg een boodschap mee te geven aan zijn medemens:
“Wat gij niet wil dat u geschiedt, doe
dat ook een ander niet”.
Dit is wat ik mij van hem herinnerde.
Nu pas begreep ik uit diverse interviews met hem dat die kapotte spijkerbroek en op blote voeten lopen een protest was naar de dogmatiek van de Katholieke Kerk van Omer Giellet en dat hij soms dingen zei als:
"Je wordt geen mens om christen te worden. Het is precies andersom. Ik zeg niet dat de Kerk verkeerd is, maar al die fantasie... Dat God de vader zijn zoon stuurt om ons te verlossen van onze zonden: laat me niet lachen! Dat kan toch helemaal niet? Het is veel eenvoudiger: Het is een onvoorstelbare geest en energie, in je hart." (Citaat uit interview met volkszanger Dielemanis).
Jullie begrijpen allemaal dat dat soort dingen toentertijd hoog opliepen in de Katholieke Kerk.
In hetzelfde interview met volkszanger Dielemanis, die het liedjes schreef voor hem 'Uut de bron', vertelde hij het volgende:
"Toen ik het bisdom uitlegde wat ik allemaal niet geloofde, vielen ze van hun stoel. Maar ja, ik ben ik, en anders nie. Daarom heb ik ook mijn salaris geweigerd. Ik zei: "Als jullie me betalen, ben ik jullie bezit en moet ik altijd luisteren. Jaren later hebben ze me bedankt, omdat ik zo weinig kostte."
Nu pas begreep ik uit diverse interviews met hem dat die kapotte spijkerbroek en op blote voeten lopen een protest was naar de dogmatiek van de Katholieke Kerk van Omer Giellet en dat hij soms dingen zei als:
"Je wordt geen mens om christen te worden. Het is precies andersom. Ik zeg niet dat de Kerk verkeerd is, maar al die fantasie... Dat God de vader zijn zoon stuurt om ons te verlossen van onze zonden: laat me niet lachen! Dat kan toch helemaal niet? Het is veel eenvoudiger: Het is een onvoorstelbare geest en energie, in je hart." (Citaat uit interview met volkszanger Dielemanis).
Jullie begrijpen allemaal dat dat soort dingen toentertijd hoog opliepen in de Katholieke Kerk.
In hetzelfde interview met volkszanger Dielemanis, die het liedjes schreef voor hem 'Uut de bron', vertelde hij het volgende:
"Toen ik het bisdom uitlegde wat ik allemaal niet geloofde, vielen ze van hun stoel. Maar ja, ik ben ik, en anders nie. Daarom heb ik ook mijn salaris geweigerd. Ik zei: "Als jullie me betalen, ben ik jullie bezit en moet ik altijd luisteren. Jaren later hebben ze me bedankt, omdat ik zo weinig kostte."
Toen hij zijn salaris had geweigerd kon
hij natuurlijk in het begin moeilijk rondkomen en brachten de buren of
kennissen hem af en toe en pan soep. Totdat hij zijn inkomen verdiende met zijn
beeldhouwwerken.
Hij was naast pastoor ook kunstenaar. In
een moeilijke periode in zijn leven heeft hij die keuze gemaakt, doordat hij
een afgevallen tak vond en daar zichzelf in herkende. Citaat van Omer:
“Dat stuk hout was ik, losgeslagen van de boom, van de wereld…’total loss’.”
Met een keukenmesje uit de keukenla van zijn moeder is hij die tak gaan bewerken tot een beeldhouwwerk en sindsdien maakte hij de mooiste beeldhouwwerken, die je in zijn kerk overal ziet, maar ook door heel Nederland zijn ze te vinden. Voor hem was het een openbaring en zegt daar zelf over:
“Ik had het gevoel een bron gevonden te hebben, terwijl ik daarvoor uit de kraan dronk”.
“Dat stuk hout was ik, losgeslagen van de boom, van de wereld…’total loss’.”
Met een keukenmesje uit de keukenla van zijn moeder is hij die tak gaan bewerken tot een beeldhouwwerk en sindsdien maakte hij de mooiste beeldhouwwerken, die je in zijn kerk overal ziet, maar ook door heel Nederland zijn ze te vinden. Voor hem was het een openbaring en zegt daar zelf over:
“Ik had het gevoel een bron gevonden te hebben, terwijl ik daarvoor uit de kraan dronk”.
Het hielp hem het geloof gemakkelijker over
te brengen op de mensen door uit te beelden wat hij bedoelde.
Hij boog voor niemand en zeker niet voor de
dogmatiek van de Katholieke Kerk, hij beleefde geloof vanuit zijn hart. Aan de
andere kant boog hij voor alle mensen in nederigheid, want voor hem is ieder
mens gelijk.
Zo heeft hij ook vluchtelingen,
uitgeprocedeerde asielzoekers en daklozen
in zijn huis opgenomen vanaf 1995. Al zijn bezittingen deelde hij met zijn medemensen en zijn huis stond voor iedereen open.
Op latere leeftijd liep hij achter een rollator, maar die
ruilde hij net zo gemakkelijk in voor zijn kettingzaag om zijn beeldhouwwerk af
te maken waar hij nog mee bezig was om “daarna gewoon weer opnieuw te beginnen
aan een ander beeldhouwwerk” zelfs tot op 91-jarige leeftijd.
Hij was pastoor in hart en ziel.
Tussen de mensen, samen met mensen, onder de mensen, maar nooit boven de mensen.
Tussen de mensen, samen met mensen, onder de mensen, maar nooit boven de mensen.
Een markant man van weinig woorden, maar
wat er uit zijn mond kwam, daar dacht je toch over na.
Het volgende boek heeft hij geschreven:
Dankjewel, Omer Giellet, dat jij de wereld een stukje mooier maakte door te zijn wie je bent.
Je bent een engel van het licht.
Nu mag je naar huis.Je bent een engel van het licht.
Uitrusten in het huis van je vader.
Je taak is volbracht.
Reacties
Een reactie posten